Column: Consent binnen relaties

Door Irene Hemelaar

Ik leef het heerlijkste leven met mijn moderne familie, namelijk met mijn hartsvriendin in een fijn huis in landelijk Amsterdam. Ik heb al 7,5 jaar geen “seksueel gedreven relatie”. Is dat bij toeval zo gelopen? Of is het een gevolg van wat ik 18 jaar terug meemaakte, toen ik 8 maanden een relatie had met een vrouw door wie ik me liet betoveren en die me vervolgens weg manipuleerde van iedereen waar ik van hield en meer.

Het begon als een avontuur. De eerste maanden waren onbegrensd, zomers, een vrolijk sexy feest. Ik was zo verliefd. Alles in me zei dat zij de ware was. De eerste scheurtjes ontstonden toen ze ineens giftig jaloers was als ik in het café met andere vrouwen een onschuldig praatje maakte. Ik kon wachten op een woede-uitbarsting bij thuiskomst. Ze vond mijn hartsvriendin, tevens ex, heel bedreigend. Dus drong ze er op aan dat ik, om onze relatie te laten slagen, mijn contactmomenten met haar beperkte tot 2 keer per week. Zij sprak overigens wel alle dagen met haar ex. Maar dat was anders.

Ze maakte me ‘s nachts wakker. “Waarom lig je met je rug naar me toe?” of “Waarom liet je m’n hand los bij het inslapen? Eh… ik slaap als ik slaap? En dan moest ik op de bank slapen omdat ze mij onveilig vond. Verschrikkelijk vond ik dat. Ik sliep steeds slechter. Haar claim op mij groeide en ik zag mijn dierbaren nauwelijks meer; alleen voor werk ging ik eigenlijk de deur nog uit. Maar ik was toch ook nog zo verliefd. En groot en sterk. En ik kon niet geloven dat ik het mis zou kunnen hebben. Én… het was vaak toch ook héél gezellig en leuk. En ik kon dit dragen. Ik vond ook dat ik dat moest. Jezelf af en toe wegcijferen was toch liefde? En zij had al zoveel ellende in haar leven meegemaakt en mijn leven was zonnig. Ik kon niet opgeven.

Omdat ik af en toe na inspanning, ongesteldheid of seks zulke heftige buikkrampen kreeg dat ik zelfs flauw viel, zag ik een gynaecoloog die de diagnose myomen deed. Ik kwam op een wachtlijst voor een baarmoederoperatie met het advies: vermijd penetratieseks om die krampen te voorkomen. Geen penetratieseks? Zij vond neuken bevrijdend en had dat nodig. Dat kon ik haar toch niet weigeren? Ik was inmiddels niet meer opgewassen tegen haar woede en huilbuien. Dan maar de weg van de minste weerstand en de seks ondergaan en de gevolgen doorstaan. Beter dat, dan weer nee te zeggen.

Na maanden van een groeiend aantal uitbarstingen, doorbroken nachten en een voortdurend op mijn qui-vive zijn, kon ik niet meer. Op Valentijnsdag zette ik er uitgeput en opgelucht een punt achter. Ik veranderde de sloten van mijn voordeur. En sloot het af. Maar de onbevangenheid waarmee ik deze verliefdheid was ingestapt, was voorgoed verdwenen. En het ergste; ik was het vertrouwen kwijt in mijn innerlijke kompas; wie kon ik nog vertrouwen in de liefde?

Ik ontmoette een lieve vrouw met wie ik 9 jaar LAT-te, een schat die mijn grenzen respecteerde en die van haar ook goed aangaf. Toen die relatie niet meer werkte voor me en ik er een punt achter zette, kwamen de herinneringen boven. Over de penetratieseks en de fysieke gevolgen. Ik zag me weer liggen, voelde het me ondergaan. Voelde de tranen tijdens de daad weer over mijn wangen rollen. En toen pas het besef: ze heeft me verkracht. Ze wist dat ik het niet wilde en ook waarom. Ze wist dat het mij schaadde. En ze deed het toch, omdat ze haar eigen behoeftes rücksichtslos voorop zette.

Ik leef het heerlijkste leven. Toch vraag ik me soms af… had ik de keuzes gemaakt die ik maakte, als die ervaring me bespaard was gebleven.

© Irene Hemelaar, 29 november 2021